Rzeczylepkie

W projekcie odnoszę się do poczucia lepkości, gdzie wszystkie przedmioty i zjawiska funkcjonujące w świecie sprawiają wrażenie lepiących i narzucających swoje istnienie. Jest to refleksja nad lepkością świata. Poczucie to tworzy pragnienie izolacji oraz ogromne przytłoczenie. Skóra jest materiałem, który jako pierwszy ma kontakt z obiektami – może przepuszczać je przez siebie, jak też zatrzymywać przylepione do powierzchni. Sama w sobie jest też lepiąca się do nas samych, nasza własna skóra oblepia nas z każdej strony. Ujawnia to sytuację bez wyjścia oraz refleksję nad ciałem i byciem w przestrzeni.